به گزارش خبرنگار شرق استاد محمد زاهدی اصل در نشست خبری نقش مددکاری اجتماعی در توسعه پایدار و ارتقای عدالت اجتماعی که به همت انجمن علمی مددکاری اجتماعی ایران و با حضور جمعی از استادان و فعالان دانشگاهی این رشته برگزار شد، گفت: «بهتازگی سازمان تبلیغات اسلامی دورهای ششجلسهای برای تربیت مددکار اجتماعی راهاندازی کرده که جامعه مددکاری اجتماعی ایران را بسیار متأثر کرده است. ما سالها با دفاتر حوزه و دانشگاه در ارتباط بودیم و به خوبی آگاهیم که علما نگاه تخصصی و علمی به خدمات اجتماعی را تأیید میکنند و معتقدند که کار سازماننیافته جواب نمیدهد. بنابراین انتظار داریم که سازمان تبلیغات اسلامی بر حوزه فعالیتهای خود که فرهنگی است متمرکز باشد و رسیدگی به آسیبهای اجتماعی را به متخصصان امر و مددکاران اجتماعی واگذار کند.»
به گزارش روابط عمومی موسسه مددکاری اسلامی بشری، مدیر عامل موسسه مددکاری اسلامی بشری، حجه الاسلام و المسلمین دهقانی در پاسخی مکتوب ضمن تایید بخشی از بیانات ایشان، از آسیبهای احتمالی این گفتمان، سخن گفته است. متن این نامه به این شرح است:
استاد ارجمند جناب آقای محمد زاهدی اصل دامت توفیقاته
🔹 با عرض سلام و ادب و آرزوی موفقیت بیش از پیش، سلامت و عافیت برای حضرتعالی؛ آنچه در این کوتاه نوشتار نوشته شده است همگی از سر خلوص و اعتقاد بوده که در کمال تواضع و احترام تقدیم می شود.
🔹 حسب آنچه در خبرگزاری ها و رسانه ها منعکس شده است، حضرتعالی از حضور روحانیون به عنوان مددکار اجتماعی انتقاد کرده ایدو ورود این اشخاص به حوزه پیشگیری و مقابله با آسیب اجتماعی را ناصحیح دانسته اید، همچنین تاکید فرموده اید حضور سازمان ها و نهاد های تبلیغی دینی در این گونه مسائل اگرچه با نیت خیرخواهانه هست اما آسیب های اجتماعی عمیق و جدی در بلند مدت ایجاد خواهد کرد.
🔹 اینجانب به عنوان یک طلبه از حوزه علمیه قم و دغدغه مند در موضوعات حوزه آسیب اجتماعی ضمن تایید سخنان حضرتعالی باید به عرض برسانم عالمان اصیل دین همواره در مشی عملی و علمی خود تخصص محوری و مراجعه به خبرگان هر دانش را مورد تاکید دانسته تا جایی که حتی مساله تقلید از مجتهد جامع الشرایط را از همین باب صحیح می دانند لذا هر آنکه کوچک ترین آشنایی با این گونه مسائل داشته باشد بر این مساله صحه خواهد گذاشت لکن نباید به تعبیر مولا علی علیه السلام از این سخن حق و صحیح برداشت ناصحیح شود و مستمسکی برای انحصار طلبی (خصوصا هنگام ناکارآمدی) قرار گیرد یا خدای ناکرده به نحوی سخن گفته شود که از آن بوی تعصب استشمام شود.
🔹 جناب استاد!
گرچه مددکاری اجتماعی به عنوان ابزار و روش صحیح و شاید بی بدیل پیشگیری و مقابله با آسیب اجتماعی، مساله ای است دانش بنیان و حرفه ای است که باید در دل تجربه های متمادی قوام یافته تا منجر به تربیت یک مددکار شود اما این امر نباید مانع از آن شود که از ظرفیت های عظیم میدانی و طلاب و روحانیون که رسالت دینی و صنفی خود را بدون هیچ چشم داشت و مطالبه حقوق مادی و معنوی در این گونه امور می دانند، غافل شد و یا از به طور کلی باب ورود آنها به این عرصه را مسدود ساخت بلکه باید با ذکر آفات، آسیب ها و مشکلات این امر مسیر ورود کارآمد، مفید، موثر، عالمانه و تخصصی این قشر را با تمام ظرفیت های کم نظیرشان تسهیل نمود.
🔹 استاد بزرگوار!
طلاب و حوزه های علمیه همیشه دانشگاه را محترم دانسته و حوزه و دانشگاه را دو بال سعادت و پیشرفت یک جامعه دینی می دانند اما برخی از سخنان که از سوی برادران عزیز دانشگاهی ما طرح و بیان می شود این سوال و ابهام را ایجاد می کند که چرا نهادی که علیرغم گذشت چهاردهه از انقلاب اسلامی و دهه ها از ورود رشته ی مددکاری به ایران نتوانسته است حتی نیروی کافی برای نهادی حمایتی رسمی تربیت کند و یا در مواردی که موفق به تربیت نیرو بوده است فعالیت آنها را در این سازمان ها به یک کارمند کارچاق کن تقلیل داده است، با حضور طلاب و روحانیون به این عرصه مخالفت دارد؟! اگر این رویکرد قرار بود توفیقی در حوزه آسیب های اجتماعی داشته باشد، تاکنون موفق می شد.
🔹 در پایان ضمن سپاس و پوزش از اطاله ی کلام مجددا ضمن قدردانی و تایید دغدغه ی حضرتعالی مبنی خطر ورود غیر عالمانه در حوزه آسیب اجتماعی و مددکاری تاکید می نمایم راه حل مساله، انکار توانایی های دین و روحانیون در این حوزه نیست بلکه باید با شناخت صحیح ظرفیت ها، دوری از تعصبات بی دلیل و انحصار طلبی، روحیه جهادی و تحول خواهی صحیح؛ ورود عالمانه، دانش محور، موثر، مفید و بدون آسیب حوزویان را به این عرصه تسهیل نمود.
در پناه خداوند بزرگ موفق و سربلند باشید
محمد دهقانی شورکی
موسسه مددکاری اسلامی بشری- قم المقدسه
